Mevrouw Killebuur en mevrouw Kwakkelei, twee dames op wat rijpe leeftijd, zijn tot elkaar veroordeeld nu ze door het actiecomité samen op pad zijn gestuurd om handtekeningen te verzamelen. Verschillende vrouwengroepen hebben de leden gemobiliseerd om te protesteren tegen alle onzindelijke seks en zinloos geweld. Een van de eerste te bezoeken adressen is dat van de niet onbekende kunstschilder Flens.

In zijn atelier wachten de dames op de koffie die, eigenlijk tegen hun zin, voor hen gezet wordt. Zij kibbelen over wiens schuld het is dat zij zijn ingegaan op zijn uitnodiging. Kwakkelei vertelt opgewonden de buurtroddels over de man en zijn modellen. Ze is wat bang. Je kan tegenwoordig maar niet voorzichtig genoeg zijn, want zelfs een seriemoordenaar is vaak gewoon iemand uit de buurt. Killebuur voelt zich ver boven haar kletspraatjes verheven.

In het atelier zien ze een groot onvoltooid schilderij van een vrouwelijk naakt. Het werk in de stijl van Picasso roept reacties op die variëren tussen burgerlijke walging bij Kwakkelei en snobistische waardering bij Killebuur. Dan komt de koffie.

Flens is een interessante man en ook niet onaantrekkelijk. De dames beconcurreren elkaar om zijn aandacht en hemelen zijn werk op. De schilder vertelt dat het schilderij op de ezel nog niet klaar is, omdat zijn model Molly niet meer leeft. Bovendien waren haar benen niet naar zijn zin, ze waren namelijk perfect van vorm. En hij is altijd op zoek naar doorleefde lijven met een verhaal. Dus kwamen de dames net op tijd. Hun benen zijn precies wat hij zocht. Zijn lyrische beschrijvingen zijn heel anders dan de reacties van hun eigen mannen op hun onderdanen. De handtekeningenactie komt op de achtergrond en stap voor stap laten ze zich overhalen om voor hem te poseren, tot…

Tot de vondst van twee benen in de kelder de dames weer bewust maakt van het eigenlijke doel van hun actie en ze de slogan BLOOT SLAAT DOOD! wel heel letterlijk uitvoeren.