Na de gewelddadige dood van de scheidsrechter bij de laatstgehouden Finale en het daaropvolgende volksoproer moest de Bond wel ingrijpen. De Spelers werden opgeborgen en het Spel verboden. Maar de organisatie werd niet opgeheven. De bestuurders, de landelijke zowel als de plaatselijke, houden hun stoelen warm. De aanhang wordt voorgehouden dat ooit het Spel weer gespeeld zal worden en wordt zoet gehouden met tafelvoetbal.

De animo voor dit surrogaat is inmiddels minimaal geworden. De kantinebeheerder van de plaatselijke club, een echte veteraan, dient zijn tijd uit. Slechts één dagelijkse klant resteert hem en waarom deze vrouw nog komt is hem een raadsel. Zij wacht op iemand, maar die zal nooit komen, zegt men.

Die dag wordt deze uithoek van het land bezocht door een bobo uit Zeist. Het lijkt zijn bedoeling te zijn de sanering van dit veld voor te bereiden. Hij beschuldigt de beheerder van wanbeleid. De veteraan ziet zijn zeker bestaan wankelen. In de vervallen kantine gaan de mannen een strijd aan met als inzet het behoud van hun positie. En de vrouw wacht op iemand die misschien toch komt….

Want diezelfde dag lijkt het Spel weer een laatste kans te krijgen. Een laatste Speler is onderweg naar dit veld om het Spel te hervatten. Na dit bericht begrijpen de mannen elkaar nodig te hebben. De komst is tegen de wil van Zeist en de veteraan heeft ook geen belang bij onrust. Zij zitten niet op het Spel te wachten.

En de vrouw….? Zij wacht op iemand die nooit zal komen.