Het “Licht van Troost” is de naam, die Texelaars geven aan het baken voor de scheepvaart aan de duinrand in de nabijheid van het dorp Den Hoorn. Toch is het niet alleen een oriëntatiepunt voor de zeevarenden maar ook voor de eilandbewoners zelf.
Maarten de Bok kon vanuit zijn oude huis de lichten op de eenvoudige stalen paal waarnemen. Sinds hij verhuisd is naar een bejaardenwoning in een ander dorp is dat fysiek onmogelijk geworden. Dat deert Maarten echter niet. Het licht is zo in zijn geheugen gegrift dat hij er in zijn geest uitzicht op heeft. Te pas en te onpas merkt hij op:”Van hieruit hebben we toch maar een mooi uitzicht op het Licht van Troost”

Maarten is in de war, hij dementeert. Een proces dat zich al jaren bij hem voltrekt. Niet iedereen in zijn familie wil de consequenties daarvan echter onder ogen zien.

Het is de dag van Maartens verjaardag. De kleine familie komt bij elkaar om feest te vieren. Lara, de dochter uit De Haag, is lang niet thuis geweest. Greet, de weduwe van Lara’s broer, draagt de dagelijkse verzorging van Maarten samen met zijn vrouw Ali. De dochter en de schoondochter, die elkaar toch al niet zo liggen, hebben een fundamenteel verschil van mening over hoe erg het is met vader. Moeder Ali wil die dag eigenlijk liever over gezelliger dingen praten. Zij zal echter binnenkort een heupoperatie moeten ondergaan. Ook daarom ligt de vraag of het niet beter zou zijn als Maarten wordt opgenomen in een verpleeghuis onontkoombaar tussen de cake en de taart op tafel.

Lara probeert tegen beter weten allerlei verklaringen voor Maartens vergeetachtigheid aan te dragen. Gedurende die dag wordt het haar echter door het schokkende gedrag van haar vader pijnlijk duidelijk hoezeer zij zich vergist. En ook hoe moeilijk het is om om te gaan met een onafwendbare aftakeling van een dierbare.