De schooljongen Job ziet de dingen anders dan de andere kinderen. Hij is het enige kind dat bij zonsopgang het zeewater ziet branden, dat druppels dauw bewondert als parels en in de wolken de schepen herkent waarop de mannen van Kalgram over de wereldzeeën zijn uitgevaren.

Job ziet het niet alleen anders, hij is ook heerlijk eigenwijs. Hij trekt in alles zijn eigen plan, ook al levert hem dat pesterijen van de andere kinderen op. Of zelfs een pak slaag van meester Kraak. Maar ook een begin van vriendschap met de stoere Wanja. Die dochter van de rijke reder Beurs is op haar beurt ook weer anders dan de andere meisjes.

De dag die met een vrolijke zonsopgang begint wordt voor het havenplaatsje een donkere dag. Zorgen en angst leven bij oud en jong. Er gaan geruchten dat de schepen allerlei onheil zou zijn overkomen. En voor zover ze daaraan zijn ontsnapt dreigt nu een opstekende storm een veilige thuiskomst onmogelijk te maken.

Maar Job ziet ook dit anders, hij heeft Wanja in de wolken die terugkerende schepen al stuk voor stuk aangewezen. Samen brengen ze die boodschap om alle onrust weg te nemen. Eerst wordt Job niet geloofd – wat weet zo’n snotneus van weer en wind – maar dan ziet men zee en lucht aan de verre horizon lichter worden.

En even later varen de schepen de haven binnen.