De dorpscommissie van Lamlenderzwaag is in vergadering bijeen. Er moet gestemd worden over het borstbeeld op het plein. De Baron gaf zijn naam aan de wereldberoemde spruitkool die ter plaatse geteeld wordt. Volgens de geruchten lopen daar ook talloze bastaardspruiten van de rokkenjager rond.

De meerderheid wil het beeld vervangen door het plaatsen van een gewone spruitjesboer in brons. De minderheid, waaronder zijn dochter, vindt dat die tastbare herinnering aan de oude aristocraat moet blijven: onbekend is waar, hoe en of hij wel aan zijn einde is gekomen.

De vergadering verloopt chaotisch. Ontregeld door de “moord” op een wesp, de gekke invallen van de verliefde koffiejuffrouw Annemarie, de slaapziekte van commissielid Klopper, vrijpartijen in de bezemkast en kaakklemproblematiek komt men pas laat toe aan dat heikele agendapunt. Juist op dat moment wordt het monument stukgereden door Klopper’s vrouw.

Klopper’s Matte is obstinaat, wordt platgespoten en in de bezemkast geparkeerd. Mart, de prille liefde van de koffiejuffrouw, wacht daar ook. Hij zegt succesvol beeldhouwer te zijn. Dat maakt indruk. Op haar beurt beweert Annemarie daarom het resultaat te zijn van een korte relatie tussen de Freule en de Majoor.

De Freule is woedend, ze denkt dat de buste met opzet is vernield. Ze voelt zich verraden en verlaat de dorpskamer. De anderen bespreken alle praatjes over de escapades van de Baron. Als die op waarheid berusten zijn ze eigenlijk allemaal familie van elkaar. Ze besluiten de Baron toch maar in brons te laten vereeuwigen.

Dan stormt de Freule binnen met en oud jachtgeweer om hetzelfde besluit zo te forceren. Gelijk daarop zakken de twee in de bezemkast door de vloer en zorgt een verstoorde zwerm wespen gaat voor een plots einde van de vergadering.

Mart met zijn mooie praatjes krijgt opdracht, voor heel veel geld, naar eigen inzicht een beeld van de Baron te scheppen. De verliefdheid tussen hem en Annemarie bekoelt als Mart haar verhalen niet gelooft. Annemarie besluit daarop naar Amsterdam te gaan om zijn “beroemde” beelden te zoeken. Ook de relatie tussen de commissieleden Gijs en Els wankelt door de fysieke en artistieke aantrekkelijkheid van de kunstenaar.

De dorpsbraderie moet de nodige euro’s voor het beeld opbrengen. De prijzentafel van de grote verloting lijkt het toonbeeld van “eendracht maakt macht”, maar tweedracht en kleinzieligheid leiden tot domme scènes. Een Babylonische spraakverwarring volgt als ten gevolge van handtastelijkheden het verschijnsel “kaakklem” bijna algemeen wordt.

Toch realiseert Mart “ de Baron” en is er na enkele weken de plechtige onthulling. Maar wat dan vooral onthuld wordt is dat niets is zoals het leek te zijn en “spruitjes met slagroom” het proberen waard is.