De “Havenspelers” vormen al heel lang een hechte groep. Met veel succes brengen ze voor hun lachgraag publiek blijspelen en kluchten. De sterspeler is dan steeds weer Bram Messemaker, in wiens cafézaal wordt gerepeteerd en uitgevoerd.Dit jaar is er niet veel van die hechtheid te merken. De gemeente heeft grote plannen met de havenwijk en al naar gelang van ieders belang is men daar voor of zeer tegen. Zo is Bram de onbenoemde actievoerder tegen! Zijn “Voor Anker” zou ook moeten wijken voor boulevard en jachthaven. Maar onder de “Havenspelers” zijn ook fervente voorstanders, dus is de sfeer in de groep allesbehalve vredig.Bovendien is op aandringen van het bestuur ook nog een heel andersoortig stuk in repetitie is genomen. Het door een plaatsgenoot geschreven “POSEIDON” behelst de geschiedenis van een havenstad in verval:

Uit de burgerij worden burgers aangewezen die de zeegod Poseidon moeten smeken de gevaren voor stad en varenden te laten wijken. Poseidon haat de mensen die zijn zeeën vervuilen en het bezoek dreigt te mislukken
. .
Het zien van een jong meisje brengt hem echter op andere gedachte. Poseidon spaart de stad als de burgers zonder het meisje terugkeren. Alleen de geliefde van het meisje is ontroostbaar.

Poseidon geniet eindeloos van het meisje. Niet van de liefde maar van haar melancholieke liedjes van verlangen.
En de stad bloeit op en de welvaart keert weer.

Het noodlot slaat toe als op een nacht de vertwijfelde jongeman uitvaart om wraak te nemen op de zeegod. Diezelfde nacht brengt Poseidon het meisje terug omdat hij is gaan begrijpen dat zijn geluk niet oneindig is. In hun treffen doodt de jongen per ongeluk zijn lief. Poseidon en de jongen delen in hun verdriet een wrok tegen de mensen en een vloedgolf vaagt stad en inwoners van de aarde.

Bram zal Poseidon spelen maar heeft, en met hem de meeste anderen, grote moeite met de poëtische taal en vooral met de tragische afloop. De regisseur/auteur haalt hem over zich in die rol te storten: als hij goed speelt is hij die god Poseidon en mag dan alsnog de afloop bepalen. Dat komt goed: Bram gunt iedereen een happy-end.

Dat wordt anders als tijdens het repetitieproces zijn vrienden een voor een vallen voor de verleidelijke bedragen van de projectontwikkelaar. Bram komt alleen te staan in zijn weigering op de aanbiedingen in te gaan.

Zelfs zijn dochter lijkt de andere kant te kiezen. Uiteindelijk vereenzelvigt hij zijn eigen bedreigd bestaan met die van Poseidon. Hij kan werkelijkheid en fictie niet meer scheiden. Pas op het allerlaatste moment, tijdens de voorstelling van POSEIDON, wordt Bram er zich van bewust dat elke zaak meer dan twee kanten heeft.
Maar of hij daarom voor een happy-end kiest….?