Het is niet zo makkelijk om Krimpen aan de Kronkel op de kaart te vinden, het dorp is klein en de Kronkel is een zijrivier van een zijrivier. Toch leggen Lidi, Ellen en Meta op hun jaarlijkse kanotocht daar aan om te schuilen voor een onweersbui. Herberg “De Kromme Kronkel” heeft , net als het hele dorp, veel betere tijden gekend. Na de Grote Knal, die de enige fabriek ter plaatse in puin legde, kwam de grote krimp. Krimpen aan de Kronkel kromp tot een vlek in dat prachtige rivierlandschap.Krijn en Stien Kromme, broer en zus, waard en waardin van de herberg, hebben moeite de touwtjes aan elkaar te knopen. Stien werkt halve dagen in een varkenshouderij en Krijn wacht op klanten en verzamelt ouwe moppen. De warrige Bram Boterblom is de enige stamgast, dit vanwege de Klare Kronkel, de specialiteit van het huis, èn zijn latente verliefdheid op Stien .

Het bezoek gooit het leventje van de Krimpenaars overhoop maar sloopt ook de wankele vriendschap van de dames. Leek het eerst beperkt te blijven tot een uurtje overdadig genieten van de Klare Kronkel, de dames vertrekken niet maar boeken de een na de ander een kamer. De babbelzieke Lidi wil zich toeleggen op het biggen knuffelen en kippen kietelen, de egoïstische Ellen denkt van Krimpen een toeristische trekpleister te maken en Meta zegt er haar boek over hersenafwijkingen te willen afronden.

De logeerpartij loopt uit op een chaos met een slaapwandelende Bram en nachtelijke expedities van de vrouwen, met losgebroken varkens en slaande ruzies om een telefoon, met een gezonken kano en een diefstal van de moppentrommel, met een val op de overloop en een verloren sleutel en met onthullingen over bastaarden, recepten en andere geheimen.

De volgende morgen wordt ieders bedoeling duidelijk. Twee dames vertrekken met een gestolen maar gevaarlijk recept. De derde vindt in Krimpen aan de Kronkel rust, geluk en zelfs een halfbroer. En Stien, Bram en Krijn leven er vast ook nog lang en gelukkig en met elkaar.