Helen en John zijn niet goed voorbereid op het ouderschap. Zelfs een naam bedenken voor hun baby lijkt hen al niet te lukken. Volgens John is de baby een jongen, maar Helen zegt dat de dokter heeft verklaard dat daarover later nog beslist kan worden.
Om hen te helpen verschijnt als door toverkracht ene Nanny in hun appartement om ze te helpen. Deze vrouw kent extreme gemoedswisselingen, het ene moment vertroetelt ze de baby, het andere moment schreeuwt ze haar longen uit het lijf.In de volgende scènes krijgen John en Nanny een affaire en Helen neemt de baby en verlaat het huis om kort daarop doornat en ongelukkig terug te komen. Na enige tijd hebben de ouders het kind maar Daisy genoemd. Het zwaarmoedige kind heeft een sterke zelfmoordneiging door naar rijdende stadbussen te rennen en verstopt zich thuis het liefst in het wasgoed.

Later op school signaleert een lerares door een opstel van Daisy dat het kind diep ongelukkig is, maar het kortzichtige schoolhoofd ziet alleen een literair talent in de dop. In de scènes daarop zien we Daisy, soms als een meisje gekleed dan weer als een beleefde verwarde jongeman. Ook volgen we de jarenlange therapieën die Daisy ondergaat om uit te vinden wat de oorzaak is van zijn depressies en woede en waarom zijn studie blokkeert.

Aan het slot wordt de cirkel gesloten als hij met zijn jonge bruid bij hun eigen baby staat, wetend van zijn verleden maar vastbesloten niet in de fouten van zijn ouders te vallen.